DÖNSÜN DÜNYA
“ Başım mı döndü? ”
Odanın içinde bir o yana bir bu yana koşturup duruyordu. Anası da peşinden, evin içi topaç, dön ha dön. Hele dönerken avucunun içine aldığında topacı, ellerini de şöyle bir yukarı kaldırması var ki… Büyük çocukluk meziyeti… Büyüyünce de hangi avuç içinde fır döneceksin kim bilir. Bir yere de sığılsa kovalamacaya ne lüzum var. Sığamadığından Dünya, o da dönüp duruyor. Kudretinden de sual sorulmazın, ne güzel duruyor yerinde.
Birden evin tepesi şimşeklendi, gök çatırdadı yağmura kesti. Sağanak. Pencerenin ahşabı şişti… şişti… neredeyse pof diye patlamazdan önce, karşıdaki görkemli evin camına şişindi. Patladı kurbağa, öküzlere kaldı dünya. Kıskançlıktanmış derler, kim kıskanır öküzü. Mesele öküz olmaksa patla kurbağa kardeş patlayabildiğin kadar. Öküz kardeş sana da ayıp olmasın, metafora uygun düştüğünden sadece, senle zaten benim bir alıp veremediğim yok. Öküzlük ettimse bağışla. Senin de sırtında dönüyor Dünya.
“ İçeriye su mu giriyor?”
Kara betona akan su bana mısın demedi, aktı aktı. Ne betonun karalığı, ne yer bezinin karşı koyuşu. İçinden parçalıyordu. İçten içe oyuyordu. Hangi dolu nehre baksan, akışının büyüsü, zevkinin taşınmaz manzarası… Kendi bedenini yiyip bitiren nehir yatakları… Durmadan kendini oyan… Nehir yatakları boyu akan gözyaşları… İçine girdiğinde bitmeyen…
“Dışarıda kim var ?”
Hayır hayır, içerde ne var ki dışarıda ne olsun. Aka aka geldim, yeminle yoruldum. Yağmura gebesin diyorlar. Hadi oradan!!! Bulurum gözyaşını çünkü bilirim, sen bilmez misin? Mayamdır gözyaşı. Suyum dediysem, kanla da biraz karışık. Bir baştan bir başa dolanırım. Dönsün Dünya.
“ Seni tanıyor muyum?”
Söz gelimi o kadar tanıdıksın ki diye başlayıp dizim dizim dizilen sözlerin arkasına saklanıp görmesem de olur ya da görünmesem de olur. Bilmem tanıdık geldi mi? Tanımadığına mı anlam yüklüyor insan? Oysaki tanıyamadıklarımız ne çok. Bırakma yorgun düşmeyeyim. Bir yerlerde kalmasın tüm olan biten. Gün olacak, ben olmadığımda sonra sen olmadığında ve seni de tanıyanlar olmadığında, halimiz ne olacak. Şimdilik beni unutma. Sonra nasıl olsa…
“ Sevmek ne uzun kelime…” *
Bilmeyenler hariç, kalanlara sevgiyle. Değil biliyorum, yine bildiğini okuyacak dünya.
*Cemal SÜREYA
Bir cevap yazın